Inne

Wspomniane wyżej próby ratowania tradycyjnego typu autorytetu (poprzez jego „uspecjalnienie” lub „uhistorycznienie”) miały na celu zawężenie uwagi autorytetu albo do ograniczonego zakresu, albo do określonego etapu rozwo­jowego nauki. Ostatnio natomiast pojawiły się próby zmierzające nie do re­latywizacji…

Skoro bowiem przeszłość dała nam tak wiele, możemy być pewni, że przyszłość da nam jeszcze więcej”. Pomińmy argument, że takich słów nie mógł napisać uczony przekonany o niepoznawalności świata. Pomińmy też i to, że do grona agnostyków…

„Przestrzennemu” zawężaniu naukowego autorytetu towarzyszy coraz czę­ściej ograniczenie „czasowe”, bardziej płodne od poprzedniego, bo ukazujące naukę jako nieustanny proces rozwojowy, skutkiem czego rozpowszechnia się trafne przekonanie, że rozstrzygnięcie jednej wątpliwości jest równoznaczne z powstaniem następnej i że…

Chociaż nie brak laureatów Nobla w zakresie chemii, fizyki czy medy­cyny, którzy wypowiadają się autorytatywnie — nie zawsze zresztą sensownie — na zupełnie inne tematy, to jednak bezpowrotnie minęły czasy, kiedy np. żyjący w epoce Renesansu Pico…

Krytyka zastanego stanu rzeczy różnych nauk w imię możliwości ich udoskonalenia przez długie stulecia prowadzona była „od wewnątrz” i do­piero ostatni okres obfitował w nasilanie się krytyki „zewnętrznej”, doko­nywanej nie przez profesjonalistów. Wzięta w krzyżowy ogień nauka…

Byłoby rzeczą trudną oznaczyć moment, w którym pozytywna funkcja autorytetu przekształca się w negatywną, tj. od kiedy przekonanie o nieomylności mistrza zaczyna przynosić więcej szkody niż pożytku. Można jednak zaryzykować twierdzenie, że ukształtowanie się w umyśle ucznia…

Okazuje się więc raz jeszcze, że krystalizacja autorytatywnej nauki nie jest możliwa bez prawidłowego funkcjonowania autorytetu w obrębie kon­kretnych społeczności uczonych. Proces ten kształtuje się oczywiście inaczej w obrębie instytucji zajmujących się działalnością pedagogiczną, inaczej zaś w…

W obrębie wzorcowej instytucji naukowej każdy może być szefem, co otwiera szerokie perspektywy przed — tak trudną do realizacji — zasadą ko­legialnej formy zarządzania, która m. in. może chronić przed instytucją „wiecznych szefów”. W ten sposób w…

Jak się wydaje, – wewnętrzna spójność społeczności uczonych powinna opierać się na zasadzie partnerstwa w obrębie struktury organizacyjnej, co umożliwiałoby nieustanną konfrontację poglądów. Wymagałoby to powiąza­nia pluralizmu metod zarządzania z unifikacją zadań, jakie czekają uczonych. Chodziłoby głównie…

Oto więc pytanie: W jaki sposób powiązać formy organizacyjne życia intelektualnego z rozwojem badań, aby ograniczyć do minimum załeżność karier naukowych od administracyjnych? Wiąże się ono z innym, niemniej ważnym: Jaki układ stosunków wewnętrznych w społecznościach uczonych…