Supremacja zinstytucjonalizowanej działalności politycznej nad nauką ogranicza szanse kształtowania się autorytetów epistemicz- nych integrujących działalność naukową; popiera, upowszechnia i pielęgnuje kształtowanie się autorytetów technicznych przede wszystkim w dyscyplinach nie zainteresowanych profesjonalnie ładem kulturowym, a w dyscyplinach społecznych tworzy lokalne autorytety instytucjonalne podporządkowane makrosystemowi organizacyjnemu nauki. W krajach socjalistycznych wysuwających programową, obowiązkową umiejętność łączenia ról badacza i działacza politycznego (np. w Chińskiej Republice Ludowej) występuje niejednokrotnie zjawisko patologiczne – „schizofrenii epistemicznej”, w której działalności politycznej i ideologicznej przypisuje się cechy ceremonialno-rytualne, a serio traktuje się wyłącznie własny wąski krąg zainteresowań poznawczych.
