Na tę rotację autorytetów zwrócił uwagę Giambattista Vico, kiedy po okresie fascynacji Kartezjuszem przeszedł do obozu jego przeciwników i w De antiąuissima Italorum sapientia (ed. 1709 i n.) wywodził, że Kartezjusz, który tak radykalnie zwalczał autorytet tradycji w filozofii, najwyraźniej zmierzał do zastąpienia go swoim własnym. Vico jednak nie był znanym uczonym ówczesnej Europy i jego opinia nie miała większego znaczenia. Inaczej rzecz się miała z Newtonem, który w zakończeniu swego fundamentalnego dzieła Philosophiae naturalis principia mathe- matica napisał słowa najwyraźniej wymierzone przeciwko Kartezjańskiej filozofii przyrody: „Cokolwiek nie wywodzi się z obserwacji zjawisk [ex pheno- menia] nazywa się hipotezą”.
