Nie wnikając w krytyczną analizę sformułowanych problemów i sposobu poszukiwania odpowiedzi, trzeba docenić próbę wszechstronnego przeanalizowania czynników determinujących kształtowanie się systemu hierarchii i autorytetów w nauce. Podstawowym brakiem opracowania jest oderwanie się od tła historycznego, które może wyjaśnić poszczególne czynniki, a także tendencja do uogólnień na podstawie analiz stosunkowo wąskich zakresów specjalności naukowych (niektóre dziedziny fizyki). Autorzy wymieniają następujące „warstwy stratyfikacyjne” nauki amerykańskiej na szczycie hierarchii twórcy nowych paradygmatów (Einstein, Planck, Bohr), na drugim szczeblu „wybitni naukowcy”, którzy otrzymali najwyższe naukowe odznaczenia, np. nagrodę -Nobla lub zostali wybrani do różnych akademii narodowych; stanowią oni kilka tysięcy na ogólną liczbę ponad miliona aktywnych naukowców na świecie. Z ich pozycją wiąże się władza, autorytet i prestiż.
