Byłoby rzeczą trudną oznaczyć moment, w którym pozytywna funkcja autorytetu przekształca się w negatywną, tj. od kiedy przekonanie o nieomylności mistrza zaczyna przynosić więcej szkody niż pożytku. Można jednak zaryzykować twierdzenie, że ukształtowanie się w umyśle ucznia zdolności do krytyki czy też możliwości falsyfikacji pewnej koncepcji stanowią sygnał oznaczający kres przewagi twórcy nad tworzywem. Odtąd zmniejszać się zaczyna rola elementów merytorycznych, jakie reprezentuje mistrz, a zaczyna oddziaływać to, co w umysłowej inspiracji najbardziej cenne — osobowość i charakter. „Otwartość” mistrza na to wszystko, co niesie rozwój nauki, udziela się uczniom i współpracownikom oraz każe doszukiwać się nie tylko tego, co potwierdza koncepcję, lecz także — a często przede wszystkim — tego, co może ją obalić.
