Koncepcja matematyki, jaką reprezentował Ramus, odmienna była od koncepcji Platona i platończyków, zgodna natomiast z ideą wielu ówczesnych uczonych, którzy uważali, że matematyka — jako nauka wzorcowa — powinna służyć jedynie opisywaniu zjawisk, nie zaś ich wyjaśnianiu. Tak oto Ramus przystępował do akcji obciążony — jak zawsze w historii nauki — „bagażem przeszłości” dość pokaźnym. Starał się go pozbyć i zaatakował symbol autorytetu przeszłości. W 1536 r. jako 21 -letni absolwent uniwersytetu postawił tezę, że wszystko, cokolwiek powiedział Arystoteles, jest fałszem (Quaecumque ab Aristotele dicta essent, commentitia esse). Zalecając obserwację natury, zbudował swój własny program logiki (Dialecticae partitiones, 1543), będący – w jego przekonaniu – wyrazem pozycji empirycznej, bo wynikającej z obserwacji natury człowieka.
