W krajach socjalistycznych można obserwować dość zróżnicowane tendencje w tworzeniu autorytetów naukowo-politycznych. Tak np. w Polsce Ludowej, w pierwszym okresie powojennym, który można nazwać rewolucyjnym, starano się przede wszystkim wykorzystywać istniejące w środowiskach naukowych autorytety epistemiczne, ich prestiż środowiskowy dla stworzenia więzi między rolami uczonego występującego w roli wychowawcy lub badacza oraz administratora instytucji państwowej (wyższej uczelni, wydziału akademii, dyrektora instytutu). W drugiej fazie — stabilizacji władzy — w coraz szerszym stopniu włączano do systemu autorytetów naukowych zinstytucjonalizowanych przez państwo osobników obdarzanych przez środowiska autorytetem charyzmatycznym. W ten sposób Jego Magnificencji Rektorowi wyższej uczelni oraz wyższym funkcjonariuszom akademii przypadał prestiż instytucjonalny odwołujący się zarazem do tradycyjnych systemów wartości społecznych.
