Powstawanie ’ i rozwój doktryn pseudonaukowych (np. rasizm), rozprzestrzenianie się ruchów antynaukpwych jest wyrazem kryzysu autorytetów kulturowych w nauce mimo tendencji do tworzenia prognoz i scenariuszy przyszłościowych (futurologicznych) przez zespoły naukowe.Kryzys autorytetów charyzmatycznych i epistemicznych w nauce współczesnej, dominacja autorytetów ładu technicznego przy jednoczesnym zapotrzebowaniu społecznym na autorytety integrujące, totalne, stwarza specyficzną sytuację dla procesów instytucjonalizacji nauki i tworzenia autorytetów nauki zinstytucjonalizowanej, jako części składowej danego systemu gospodarczo-politycznego, państwowego czy międzypaństwowego.Autorytety nauki państwowej to autorytety nauki cesarskiej, królewskiej, republikańskiej. Kształtowały się one w starożytnych Chinach w systemie kuan-łiao (biurokratyczno-feudalnym), a także kształtowały je teokracja izraelska, imperium macedońskie i bizantyjskie, papiestwo, monarchia i republika francuska, oświeceni monarchowie Prus i Rosji.
