- nastrój przygnębienia lub smutku utrzymujący się przez większą część dnia,
- brak zainteresowania lub coraz większy smutek,
- zmniejszona chęć działania, szybkie męczenie się, niekiedy połączone ze zwiększonądrażliwością.
Typowe, dodatkowe objawy depresji:
- przesadna lękliwość, pesymistyczne spojrzenie na świat odnoszące się do wszystkich problemów życia i otoczenia,
- utrata wiary w siebie oraz utrata poczucia własnej wartości,
- wyrzuty wobec siebie i poczucie winy,
- osłabienie zdolności myślenia i koncentracji,
- trudność w podejmowaniu codziennych decyzji (jaki krawat dziś założyć”),
- rzucająca się w oczy zmniejszona lub powodowana lękiem ruchliwość,
Przyjmuje się, że korzenie depresji sięgają okresu dzieciństwa. Do kryzysu prowadzi zwłaszcza poczucie winy, z którym nie zdołaliśmy się uporać, a które zostało wzbudzone przez rodziców.
kłopoty z zasypianiem i snem, myśli lub próby samobójcze. Zgodnie z „Międzynarodową klasyfikacją chorób” Światowej Organizacji Zdrowia (ICD, rewizja 10), obowiązującą dziś lekarzy, depresję należy leczyć, gdy u pacjenta przez okres dłuższy niż 2 tygodnie utrzymują się co najmniej 2 główne lub 2 dodatkowe objawy. Wielu psychologów i lekarzy odrzuca tego rodzaju uproszczoną diagnostykę z obawy – z pewnością nie całkiem bez racji – że nie uwzględnia ona wszystkich aspektów tej skomplikowanej choroby. Bardziej miarodajne, choć trudne do usystematyzowania, wydaje się ogólne wrażenie pacjenta i doświadczenie lekarza.
