Te z góry skazane na niepowodzenie próby podejmowano jeszcze długo, jednakże spośród dwóch dyscyplin matematycznych, tj. geometrii i arytmetyki, wybierano teraz (inaczej niż z początkiem XVII w.) raczej arytmetykę, co doprowadziło do narodzin statystyki i ekonomii (w dziełach Grauta i Petty’ego). Okazało się bowiem niejednokrotnie, że „geometryczna” droga rozumowania zbyt często prowadzi na manowce. W 1733 r. Cartaud de la Vilate głosił krytykę matematyki (Pensees critiąues sur les mathematiąues) i utożsamiał ją z krytyką geometrii, pisząc: „Matematyka zbudowana jest na dobrych podstawach, lecz zbytnio się ją ubóstwia. Panowanie geometrów przybrało takie rozmiary, że przerodziło się w tyranię”. W tym samym duchu wypowiedział się Swift w Podróżach Guliwera, kiedy ironizował na temat mieszkańców latającej wyspy, zwanej Laputa, którzy myślą, czują i kochają more geometrico i tak są tym zaślepieni, że nie widzą katastrofalnych skutków swego sposobu bycia i stylu myślenia.
