Okazuje się więc raz jeszcze, że krystalizacja autorytatywnej nauki nie jest możliwa bez prawidłowego funkcjonowania autorytetu w obrębie konkretnych społeczności uczonych. Proces ten kształtuje się oczywiście inaczej w obrębie instytucji zajmujących się działalnością pedagogiczną, inaczej zaś w instytucjach badawczych (choć Rousseau podważał celowość autorytetu także w procesie wychowawczym oraz naukowym wszelkich szkół). Oba te przypadki można ująć jednak w sposób pozwalający traktować je sumarycznie, gdyż zarówno w pierwszym, jak i drugim zakresie początkowe etapy działalności (pedagoga lub badacza) muszą być bardziej autorytatywne aniżeli jej ciąg dalszy. W miarę zbliżania się do celu tej działalności, tj. kształtowania się koncepcji lub doskonalenia umysłowości adepta, coraz więcej miejsca przypada ukazywaniu tego, co może postawić pod znakiem zapytania dotychczasowy stan nauki.
