Rozrost działalności naukowej, procesy dezintegracji nauki i specjalizacji badawczej, włączanie nauki w systemy ekonomiczno-produkcyjne i polityczne wzmagają zapotrzebowanie na autorytety naukowe. Tymczasem ład epi- stemiczny nauki współczesnej związany jest z kształtowaniem postaw dociekliwości połączonej ze sceptycyzmem. Systemy organizacyjne instytucji badawczych i dydaktycznych przyjmują założenia o hierarchicznej strukturze poznania naukowego, starają się to odzwierciedlić w stratyfikacji tytułów i stanowisk naukowych. Tradycyjny „egalitaryzm intelektualny”, universitas magistrorum et scholarium, leżący u podstaw osiągnięć poznawczych nauki europejskiej, pozostaje jednak postulatem nie mniej doniosłym niż w okresie „nauki wyznaniowej”, podporządkowanej autorytetom wiedzy religijnej, czasów kontrreformacji.
